Op haar 15de was ze een rebelse puber die blij was dat een leercontract haar van de schoolbanken verloste. Op haar 32ste is ze – zonder diploma – CEO van haar eigen IT-bedrijf Striktly Business Software, dat voor volgende zomer mikt op ruim 50 werknemers in vijf kantoren in drie landen. De Antwerpse Stéphanie Ouachan is het mooiste bewijs dat de weg van een kansarme jeugd naar de top ook buiten geijkte paden kan.
“Waarom heeft u niet gesolliciteerd met een brief of een e-mail, zoals iedereen?” “Omdat u mij anders toch nooit zou uitnodigen. Geef mij een kans en ik word uw beste verkoper.”
Borden afwassen
Dat is in een notendop het verhaal waar ze in de familie van Stéphanie Ouachan de voorbije jaren met open mond naar zaten te luisteren. Want het is haar – zacht uitgedrukt – niet allemaal in de schoot geworpen. Zoals velen in grootsteden had ik – wat men noemt – een nogal kansarme jeugd. Geld was iets dat er bij ons thuis zo goed als nooit was. Om naar school te gaan droeg ik meestal afdankertjes en op reis of restaurant te gaan, behalve McDonald’s dan, kende ik niet. Maar dat maakte dat ik heel ongeduldig was om zelf m’n leven in handen te nemen. Ik kon niet wachten om volwassen te worden. Op m’n vijftiende ben ik gewoon van school gegaan. Ik was een wat rebelse tiener: het ging niet langer. Met een leercontract in de horeca – in ‘t begin was dat gewoon borden afwassen – heb ik de jaren tot m’n 18de afgeteld. Daar werd toen wel neerbuigend over gedaan, maar ik wist dat ik wel wat in m’n mars had. Eens meerderjarig sloeg Stéphanie haar vleugels snel uit. Ze woonde een tijdje in Spanje. Ik werkte voor kost en inwoon in een hotel, maar dat was gewoon om snel en goedkoop Spaans te leren. Eens ik dat onder de knie had, vertrok ik naar Los Angeles. De VS leek mij het land waar mensen het glas halfvol zien en waar veel kansen zijn. Als kind keek ik veel naar de Amerikaanse tv en waren MTV-sterren mijn grote voorbeelden. Intussen is mijn kijk op de American Dream wel wat genuanceerder hoor. En ik ben er ook niet zo lang gebleven. Maar als serveerster in één van de bekendste restaurants in Beverly Hills zag ik wel heel wat jonge mensen uit het zakenleven, veelal de filmindustrie, die ‘s middags fijn kwamen lunchen met een glas wijn en die volledig doordrongen waren van de gedachte dat dromen er zijn om na te jagen. Toen ik weer in België was, heb ik me voorgenomen om dat ook te doen.
Stoute schoenen
Stéphanie noemt zichzelf ‘streetwise’, ik heb er lang over nagedacht, maar ik vind niet dat ik kan zeggen dat ik vandaag als CEO écht iets mis omdat ik niet lang naar school ben geweest en geen diploma behaalde. Programmeren kan ik niet, maar als mensen het mij uitleggen begrijp ik wel wat ze doen. Ik heb een aantal intense opleidingen gevolgd in technologiehotspot Silicon Valley en zeker wat ontwikkeling en verkoop betreft, praten ze mij niet onder tafel. En ik kan ook op een sterk team rekenen. Ik heb blijkbaar wel het talent om mij met de juiste mensen te omringen en hen te coachen in wat ze goed kunnen. Ik heb onlangs nog een gerenommeerde CEO gevonden die mij deeltijds wil helpen met de financiële kant van de zaak. Toen we nog heel klein waren ging dat natuurlijk allemaal zomaar niet, maar toen trok ik ook vaak m’n stoute schoenen aan. Wanneer we vastliepen in de ontwikkeling van software heb ik gewoon hulp gevraagd aan concurrenten. Ik stuurde een mailtje naar een CEO van een IT-firma: ‘Hey, we zitten in dezelfde sector. Wil je eens met mij gaan lunchen?’ En tijdens die gesprekken vroeg ik gewoon naar hoe ze bepaalde zaken hadden aangepakt. Ze vertelden daar gewoon open over. Ik ging ook naar zoveel mogelijk conferenties in het buitenland en dan ging ik ook in de bar op zoek naar succesverhalen. Ik denk dat veel bedrijfsleiders mij zagen als een naïef meisje dat in niets te vrezen was. En dat spelletje speelde ik ook wel mee. Ze dachten dat ik op mijn smartphone tokkelde om mijn sociale media te controleren, maar in feite was ik al die interessante informatie aan het noteren.
Karakter boven kennis.
‘Is dat het bedrijf van uw man misschien?’, het is een vraag die een jonge vrouwelijke CEO van een IT-bedrijf blijkbaar ook anno 2021 nog wel geregeld te horen krijgt. Voor mijn personeel en mezelf is het na al die jaren de evidentie zelve hoe het is gelopen, maar de buitenwereld heeft het er soms nog moeilijk mee dat een jonge vrouw ook aan het hoofd van een bedrijf kan staan. Haar eigen bedrijf dan nog, want er zijn er ook geregeld die eens komen vissen of er niet nog één of andere mannelijke vennoot mee aan de touwtjes trekt. Nee dus. Al dan niet met hulp van soms loslippige collega-CEO’s: vandaag staan de software-oplossingen op punt en is het zaak o ze zoveel mogelijk uit te rollen. Standaardfacturen, automatische betaalopvolgingen, koppeling met de boekhouding, agendaplanning, snel onkosten scannen , zorgen dat er geen communicatie met klanten verloren gaat: we slagen erin om het leven van onze drukbezette klanten veel simpeler te maken. Door corona is de vraag naar automatisering nog gestegen. Zoals gezegd komen er begin 2021 drie nieuwe kantoren en heel wat nieuwe collega’s bij. Iedereen is welkom om te solliciteren. Het zou maar erg zijn mocht ik na mijn parcours veel belang hechten aan diploma’s. Doe ik niet, ik peil wel naar de motivatie waarom iemand iets heeft gestudeerd en karakter is volgens mij veel belangrijker dan kennis. Wie gemotiveerd is, kan vandaag veel leren. Neem nu de de horeca, daar werken er zoveel die klantvriendelijkheid aan de dag leggen en expert zijn in mensenkennis. Als er horecawerknemers zijn die door de coronacrisis hun leven willen heroriënteren, zullen ze bij veel bedrijven nuttig zijn.
